It's just like a fairytale

Daar lig je dan in de kofferbak van Cas de huurauto, kleedje over en met de achterbanden bijna op het strand. Juist, het avontuur is nu echt begonnen! Deze eerste nacht is meteen een beste uitdaging, na een rit van bijna 8 uur lig ik een beetje onwennig te woelen en wordt van elk geluidje wakker. Maar goed uiteindelijk is het de gebroken nacht meer dan waard, wat een prachtige zonsopgang met uitzicht over het surf Mekka van Nieuw-Zeeland: Raglan! Om meteen maar letterlijk in de sfeer te duiken heb ik een surfles voor vanmorgen geboekt. 9 uur verzamelen voor eerst een uurtje op het droge en daarna dan toch echt voor twee uur het zoute water in. Het is in het begin flink stuntelen, zeer instabiel en vooral hilarisch als je voor elk ieniminie balansfoutje gestraft wordt met een hap zeewater. Dit alles zorgt ervoor dat wanneer het wél lukt om te staan, je een overdreven euforische blijdschap voelt. Het kostte ongeveer 20 pogingen, maar ook ik werd beloond met een fantastische 'ride'. Wat een gave sport, ik voel met enige angst de spierpijn al opkomen. Maar dit avontuur was zeker voor herhaling vatbaar!

Na even genoten te hebben van wat relax time op het strand, heb ik de biezen gepakt en ben ik naar Mt. Maunganui gereden. Dit is een 232m berg en betekent gevangen in daglicht, wanneer het vrij vertaald wordt vanuit het Maori. Een toepasselijke naam voor dit idyllische plaatje, de berg vormt een mooi contrast met de witte bootjes die in het turquoise zeewater dobberen. Morgen moet ik Cas afleveren in Auckland dus heb ik gekozen voor slaapplek halverwege. Na drie keer de kaart te hebben omgedraaid en vier keer de auto, ben ik op de plaats van bestemming: niemandsland. Ik slaap 20 km ten zuiden van de doorgaande weg op een stukje gras aan Lake Waipare, het enige wat je hier hoort is het rustgevende kabbelende water en allerlei soorten vogelzang.

Tijd om terug te keren naar de bewoonde wereld en afscheid te nemen van big Cas. Gelukkig staat schattige rode Bella op me te wachten en als verrassing heeft ze Bluetooth en Airco, hoog nodig want het is hier zomers heet. Op naar de streek Coromandel, het beste te omschrijven als hemel op aarde. Stranden met warmwater bronnen, rotsen met gaten erin die vernoemd zijn naar kathedralen en overal vers gevangen vis te koop. Helaas zijn alle hostels vol en blijkt Little Bella iets minder comfortabel te zijn als slaapkamer dan Big Cas, de achterbank kan niet helemaal plat dus lig ik in een vreemde knik ook nog half over de voorstoel heen. Tot mijn verbazing wordt ik 8 uur later uitgerust en met maar één blauwe plek op mijn onderrug van de gordelgesp wakker. De 'snelweg' in Coromandel maakt een loop en de westkant voert je kilometers langs de kust. Muziek hard aan, raampjes naar beneden, prachtige uitzichten en niemand op de weg, flinke stukken afleggen is nog nooit zo therapeutisch geweest. Ik slaap vanavond, gelukkig in een bed, in Thames, een oud goudmijn stadje op de grens van deze provincie. Blijkbaar niet zo bekend of geliefd onder backpackers want ik ben de enige in mijn 4 persoonskamer. Eerlijk toegeven, het mocht hier vroeger dan een flinke belevenis zijn rondom al dat goud (grootste leverancier van héél NZ), tegenwoordig is er weinig meer te beleven. Morgen weer terug naar Auckland, Bella inleveren en met de bus nog verder naar het noorden voor nog één week in prachtig Kiwiland!

Tot volgende week,
Dikke kus en knuffel