Every journey begins with a single step

Iedereen die mij een beetje kent, weet ik dat ik geen groot liefhebber ben van wandelen, lopen, joggen of hardlopen. Wanneer ik voor iets train dan kan hardlopen er nog net vanaf, maar anders gaat mijn voorkeur uit naar iets dat sneller gaat dan 10 km/uur. Hoe anders is het wanneer je loopt in een National Park en alleen het grind onder je voeten hoort knisperen en heel af en toe een vogel hoort tjirpen. Voor de rest is het compleet stil om je heen en dat maakt het de ideale gelegenheid om te dagdromen, na te denken of in volle verbazing te genieten van het prachtige uitzicht.

Zaterdag was het tijd om weer eens wat van de natuur te zien, dus heb ik de ferry gepakt naar Eastbourne wat ten oosten ligt van Wellington. De zon scheen, geen wolkje aan de lucht en ik had er zin in. Vol goede moed genoot ik van de Wellington skyline en toen ik een half uur later voet aan wal zette kon het wandelavontuur gaan beginnen. Butterfly Creek it was: een route van 7,5 km naar een picknick plek en vanaf daar nog 4 km verder om weer bij de kust uit te komen. Om deze route kort samen te vatten: fantastisch mooi de berg op, berg af, heuvel op, heuvel af. Je snapt het, mijn kuiten stonden mega in de brand toen ik na 3 uur weer op zeeniveau stond. Toen zag ik een bordje waarop stond dat de oudste vuurtoren van Nieuw-Zeeland (1859) hier in de buurt staat en dacht ik: 'Agh waarom niet, waarschijnlijk kom ik hier niet meer terug dus beter neem ik het ervan'. Dus met een gezonde dosis vernieuwd enthousiasme begon ik aan de tweede wandeling van de dag. Eerlijk toegeven, het was elke stap waard. Maar toen ik met bonkende voeten terug op de ferry zat en berekende dat ik meer dan 30 km in een kleine 7 uur had gelopen, kwam ik tot de conclusie dat ik misschien een beetje doorgeslagen was in mijn wandelexperiment! Haha

Gelukkig is zondag rustdag en heb ik dit ook echt letterlijk genomen. Verder dan de fruit/groente markt en chillen op het strand ben ik niet gekomen vandaag en dat nemen mijn voeten mij zeker in dank af!! Morgen (maandag) ben ik nog vrij door de nationale feestdag Labour day, in 1899 werd de wet van de 8-uur durende werkdag ingevoerd en dit wordt gevierd op de vierde maandag van oktober met hoe toepasselijk een vrije dag. Dus hopelijk zijn mijn voetjes dinsdag weer helemaal de oude voor een dagje in het ziekenhuis. Stage gaat gelukkig erg soepel, patiënten aantal is inmiddels de 70 gepasseerd en het eerste A4'tje voor de introductie is ook geschreven.

Dank jullie wel voor de enthousiaste reacties, kaartjes en berichtjes! Het prikbord begint al mooi vol te raken :) Geniet van de prachtige foto's & tot volgende week.

Dikke kus & knuffel