Het beste ervan maken

Deze week is mijn stage in het Sint Elisabeth Hospitaal officieel begonnen. Het eerste blok van vier weken ben ik te vinden op de interne geneeskunde. Google geeft de volgende omschrijving van dit vakgebied: Interne of inwendige geneeskunde is gericht op ziekten van de inwendige organen. Denkt u bijvoorbeeld aan nierziekten, allergische aandoeningen, infectieziekten, stofwisselingsstoornissen, kanker en ziekten die met hormonen te maken hebben.

Kortom, als er een aanmelding is op de spoed voor de interne geneeskunde en ik daarheen gestuurd wordt, kan ik een patiënt verwachten die echt overal klachten kan hebben. Van een nieuwe suikerziekte patiënt tot aan iemand in een vergevorderd stadium van een HIV-infectie. Om even duidelijkheid te geven over HIV, dit is het virus dat onbehandeld uiteindelijk zorgt voor een scala aan klachten en symptomen. Al deze klachten worden tezamen een syndroom genoemd, het Acquired Immune Deficiency Syndrome oftewel AIDS. Dus als iemand besmet is met het HIV-virus heeft deze niet direct AIDS, dit syndroom ontwikkeld zich in een aantal jaren na de besmetting wanneer de patiënt geen behandeling start.

Terug naar het eerste ziektebeeld wat ik kon verwachten op de spoed: De suikerziekte patiënt. In Nederland een goed gecontroleerd en geaccepteerd ziektebeeld, in Curaçao ligt dat net wat anders. Ondanks de vele waarschuwingen en inspanningen van goede artsen, nemen patiënten het niet zo zwaar met controleren van hun suikers en inname van medicijnen. Dit feit resulteert in een schrikbarend hoog aantal coma's door ontregelde suikers. Alleen al deze week heb ik 2 patiënten meegemaakt die hun insuline niet (goed) gespoten hebben en bewusteloos thuis worden aangetroffen. Vervolgens worden zij naar de spoed gebracht en is het aan het vakkundige personeel van het SEHOS om deze klunzen weer tot normale staat te brengen.

Het probleem met suikerziekte type 1 is het spuiten van insuline. Het lichaam van de type 1 patiënt maakt zelf geen of zeer weinig insuline aan. Dit hormoon is nodig om het bloedsuiker te kunnen transporteren vanuit het bloed de lichaamscellen in. Wanneer iemand dus niet spuit lopen de suikers in het bloed hoog op, maar het lichaam kan niets met al deze energie omdat het niet de lichaamscellen in kan. Uiteindelijk krijgen ook de hersenen geen energie meer en gaan deze op een heel laag pitje draaien, het gevolg is bewusteloosheid en coma.

Het is bizar om te zien hoe vaak dat hier gebeurd, terwijl dit eigenlijk helemaal nooit hoeft voor te komen bij goed gereguleerde patiënten. Het ziektebeeld is indrukwekkend, van complete coma tot een levendig persoon binnen enkele uren nadat de doktoren en verpleegkundigen alle zeilen hebben bijgezet. De middelen hier zijn schaars, maar de zorg niet minder dan in Nederland. Artsen zijn creatief in oplossingen en verpleegkundigen weten hier heel goed het beste ervan te maken in een ziekenhuis zonder reserves. Neem vooral een kijkje bij de foto's hieronder en verbaas je over de welvaart van een gemiddeld dorpsziekenhuis in Nederland!

Ayo en tot volgende week!
Dikke kus & knuffel,
Tess de co-assistent