Klein, kleiner, kleinst

Hi allemaal,

Wij laten gauw de puinhoop en chaos van Sint Maarten achter ons en gaan door naar de tweede stop op de bovenwindse Antillen. Sint Eustatius telt een grove 3100 inwoners en is met zijn 21km2 nog steeds bijna twee keer zo klein als Vlieland. Het gevoel van op Nederlandse bodem te zijn was in Sint Maarten al nihil, ondanks de vele Rood/Wit/Blauwe vlaggen en het kunnen betalen in euro's, hier is dat gevoel compleet afwezig. Het eiland voelt aan als klein dorp met alles op loopafstand, een ons kent ons gevoel, een kleine buurt supermarkt waar alles in dollars betaald wordt en iedereen Engels praat.

Het eiland bestaat uit oude vulkanen met daartussenin een vlak stuk land waar ook het middelpunt van het bruisende leven hier gevestigd is: Oranjestad. Omringt door groene slapende reuzen heeft dit eiland direct een rustgevende werking op alles en iedereen. De geiten, kippen en koeien lopen los op straat, mensen hebben absoluut geen haast en de internet verbinding gaat net zo traag als de meeste voetgangers. De temperatuur is hier dan ook absoluut op aangepast, warme zon maar een altijd verkoelende wind.

Om niet helemaal in te kakken en alleen maar te snoepen en alcohol te drinken, had Jordy het goede plan om de hoogste vulkaan op te klimmen en klauteren. Sportieveling die ik ben huppelde ik natuurlijk als lammetje vrolijk achter deze berggeit aan zo naar boven. Er zijn meerdere routes beschik waaronder één die de krater in gaat, een panorama view en een route rondom de basis van de vulkaan. Na een unanieme stemming won de panorama view route de verkiezing van dag, vanwege de korte afstand en de snelle klimtijd. Dat deze tocht uiteindelijk alsnog een dikke drie uur, twee pindakaas broodjes, twee muesli repen, 3L water en ruim 7km duurde hadden wij niet helemaal berekend. Buiten beschouwing gelaten de kilo's stof, losliggende stenen, de stank van pasgelegde geitenkeutels en de kans op een ontmoeting met slangen en spinnen. Maar zoals altijd was het uitzicht bovenop de rand van de vulkaan en over het eiland uniek en maakt dat deze hele Dora - the Explorer ervaring meer dan waard. In de verte konden wij zelfs Saba, Sint Maarten en Sint Bart zien liggen, dat in combinatie met de stilte en het kleur contrast tussen groen en zee maakt dit plaatje echt uniek.

Door de intensieve inzet van de lokale natuurbescherming, zijn de koralen rondom Statia in zeer goede conditie. Te samen met de gigantische diversiteit in dieren en de vele scheepswrakken, maakt dat Statia tot een zeer geliefde duikspot wereldwijd. Er worden vele duikpaketten aangeboden en het overgrote deel van het inieminie toerisme dat hier komt zijn dan ook duikers of mensen op een dik jacht. Jordy viel direct met zijn neus in de boter om op deze plek zijn eerste echte duik te mogen maken. Vers van de pers na het behalen van zijn open water gingen wij hier rosmantisch met zijn tweeën te water. Lichte kriebels in onze buiken over het feit dat er hier regelmatig zusterhaaien, rifhaaien, roggen, schildpadden en zeepaardjes worden gespot! Na de duik en de boottocht terug, verdienen wij wel een overheerlijke grote lokale maaltijd met kip en ander rijk gekruid vlees. Terugrollen was de enige optie en gelukkig zijn mensen hier zo ontzettend vriendelijk dat wij een pick-up lift rate behaalden van 2 uit 2 pogingen! Wat een schatten en wat een bijzondere gemeente van het koninkrijk der Nederlanden.

Op naar de laatste Carribeasche stop, de kleinste van allemaal: Saba!
Ayo en tot volgende week,
Dikke kus en knuffel,
Jordy en Tess