Denglish in het ziekenhuis

In de jaren 1950-1960 en 1980-1985 zijn er veel Nederlanders geëmigreerd naar Oceanië. Zij gingen aan de andere kant van de wereld opzoek naar een beter leven door de constante dreiging van oorlogen, slechte economische tijden of door de vele vacante werkgelegenheden in het verre Nieuw-Zeeland/Australië. Sterker nog, deze stroom van emigranten werd zelf aangemoedigd door de toenmalige minister-president dhr. Willem Drees tijdens zijn nieuwjaarstoespraak op 1 januari 1950.

Het grappige is dat je hier best veel van terugziet in het dagelijkse leven (stroopwafels, kaas, poffertjes, Nederlandse vlaggen/bedrijven). Geregeld zie ik patiënten met achternamen als Tuinman, Rudman en van der Beek. Vaak spreken zij geen woord Nederlands meer (behalve de woorden opa&oma), doordat hun Dutchie roots eindigen in dappere grootouders jaren geleden. Komisch om te horen hoe mensen deze Nederlandse achternamen in het Engels proberen uit te spreken, het klinkt echt nergens naar. Vooral de ui-klank, deze bestaat namelijk niet in de Engelse taal. Maar tegelijkertijd hebben mijn collega's ook erg veel lol om de wijze van sommige van mijn uitspraken. Charlotte heeft er zelfs een begrip voor bedacht: Denglish = Dutch + English. Dit levert aardig wat lachbuien op tijdens de lunchpauze.

Helaas staat de zonnebrand alweer een week onaangeroerd in de kast hier. Het is hier echt prutweer met veel wind en regenbuien. De voorspelling ziet er voor aankomende week nog niet veel beter uit, dus mijn Uggs worden nog steeds dagelijks met zeer veel liefde gedragen haha. Het gekke is dat als de zon erdoor komt, iedereen als een malle begint te smeren. In het begin denk je echt: " Man doe allemaal niet zo autistisch, 5 minuten zon toveren je echt niet om tot rode tomaat hoor". Maar persoonlijke ervaring uit de praktijk heeft bewezen dat het niet een overdreven reacties is van de Kiwi's. Het gat in de ozonlaag bestaat zeker en één keer factor 50!!!! smeren is niet genoeg voor een hele dag in de vitamine D stralen hier. Het kleurtje kreeft was niets vergeleken bij mijn schouders twee weken geleden. Wie niet luisteren wil....

Gelukkig gaat het op stage soepel en is de grens van 90 patiënten inmiddels gepasseerd. Aankomende maandag vindt alweer het tweede tussentijdse evaluatiegesprek plaats. De introductie is geschreven, dus na het gesprek is het tijd voor een begin aan het uitwerken van de resultaten. Met nog 8 weken te gaan liggen we nog steeds mooi op schema, dus tot nu toe op zijn Kiwi's : No stress, live a happy life!

Tot volgende week!
Dikke kus & knuffel